Terug!
Rijdend door Zeeland. Van de ene plek naar de andere. Veel mensen doen het vanwege woon-werk verkeer of familiebezoek. In de zomer is aan de nummerplaten veelal te herkennen wat de motieven van de bestuurders zijn: toeristen onderweg voor een vakantie. Het zal niemand ontgaan dat we in een prachtige omgeving zijn, zo dichtbij het water en het Zeeuwse licht.
Om vakantieverkeer te ontwijken reed ik onlangs over een polderweg. Kort daarvoor had ik een man de hand geschud en gedag gezegd na een intensief gesprek. Ik overdenk de vragen die hij had. “Hoe kun je accepteren dat de liefde van je leven niet meer naast je wakker wordt? Overdag haar niet meer een kopje koffie kan geven? Je niet meer kan helpen in de huishouding, die niet meer op je moppert bij kleine oneffenheden in een decennialang durende gelukkig Huwelijk?” Vragen die ik hoorde van een man die zijn lief zo intens en diepgaand mist. Haar dood maakt, dat alles op zijn kop staat. Ja, een mooie herinnering aan de begrafenis. Maar de tijd erna is ingrijpend. Zo’n enorm diep gevoelsblok (een blok van verdriet, boosheid, angst, teleurstelling en meer negatieve gevoelens), dáár had hij geen énkele ervaring mee. Hoe kun je daar als mens mee omgaan?
Naast me zie ik de snelweg, de stroom auto’s is er onverminderd groot. Blij dat ik de keuze maakte via de polder te rijden. Beetje onthaasten tijdens het rijden! Agrariërs hebben altijd wel werk, ongeacht het seizoen. De vragen van meneer keren terug…het is moeilijk en vrijwel onmogelijk passende en bevredigende antwoorden te geven op zijn vragen. Verlies, gemis en verlatenheid ken ik wel, doch niet als rouwende partner. Wat ik ondervonden heb in nazorg bij mensen is dat tijd geen wonden heelt, hoe ga je om met de tijd! Het bewegen in de nieuwe situatie zonder hem of haar, vraagt om geduld, energie, inspiratie, vertrouwen en kracht en zoveel meer. Klinisch psycholoog Manu Keirse (rouwspecialist) attendeerde ons onlangs: ‘Rouwverwerking, daar geloof ik niet meer in, je kunt hoogstens een verlies overleven.’
Hoewel ik de ontstane file op de snelweg voor mijn idee prima ontweken heb, krijg ook ik wat oponthoud. Een wegwerker geeft mij aan, dat de weg niet verder te gebruiken is ‘keert u alstublieft om, verderop kunt u via Lewedorp rijden.’ In een flits besef ik me dát ik terug kan, dát ik opnieuw verder kan. Voor mensen die een partner hebben verloren is er geen terug kunnen naar “de dagen van toen”. Terug kunnen in de tijd is voor niemand van ons mogelijk. Gisteren en morgen zijn dagen waar we geen effect op hebben, wel op vandaag! Lieve mensen, hoe moeilijk is het om verlies te overleven van iemand die nooit meer terug kan komen? Geniet van uw naasten en heb oog voor hen voor wie 2018 het eerste jaar zal worden dat hun lief niet bij ze is. Een goed 2018 gewenst!
Is iemand in je omgeving overleden, wil je informatie of uitvaartwensen bespreken? Je kan direct contact opnemen. Ik ben dag en nacht bereikbaar, 7 dagen per week.