Sporen!
Samen met een dochter geef ik de laatste zorg aan haar vader. Meneer was altijd zelfstandig geweest en kon zich zo als persoon en beroepsmatig goed redden. Samen met zijn vrouw had hij de laatste jaren doorgebracht in een verzorgingshuis: zij overleed enkele maanden ervoor. “Zijn grote bedrijf, de ruimte en vrijheid werden steeds meer geminimaliseerd tot een paar vierkante meter en bekende structuur in activiteiten, bezoek en de vaste dingen van het leven: eten en slapen” hoor ik haar zeggen. Herkenbaar beeld, omdat alles zijn tijd heeft: “iedereen wil oud worden, maar niet iedereen wil oud zijn” reageer ik wat ze beaamt. De dochter en ik hadden door de eerdere uitvaart een goede verstandhouding ontwikkeld. Eer- en dierbaar om dan samen meneer te verzorgen. We trokken zijn nette pak aan, dat hij maanden ervoor droeg bij de uitvaart van zijn vrouw. Al pratend raakten we klaar voor de volgende stap om de thuisopbaring vorm te geven.
Ik haalde de uitvaartkist en het benodigde materiaal voor de thuisopbaring. Met mevrouw spraken we over meneer zijn kamer: er zou binnen afzienbare tijd een nieuwe bewoner komen. “Toen zij hierheen verhuisden moesten we een ingrijpende selectie maken. Als je dan samen bezig bent met familie, om eigendommen in kasten enzovoort te bekijken. Ook wel raar, want het zijn toch de laatjes en eigendommen van je ouders. Men verzameld wat in het leven, nietwaar?” Ik herken de toon in de stem en denk terug aan mijn eigen ervaringen. Niet alleen persoonlijk wat ik verzamelde tot dusver, maar dit hoor ik zo vaak van klanten als zij een huis, kamer, zolder, etc. dienen leeg te maken. Het is noodzakelijk, maar ook confronterend.
“Het leven komt in flarden langs: herinneringen en zo nog meer uit verleden, heden en toekomst.”
“Mooie sporen van het verleden” zegt mevrouw “Papa zijn wereld was flink klein geworden, toch kon hij ons nog regelmatig verrassen.” Ik snap als ze daarna zegt hoe eigendommen soms “zomaar kwijt kunnen raken”, doch ook dat de oudere mens soms denkt iets kwijt te zijn, terwijl het niet zo is. Meneer lag klaar op bed voor de transfer naar de uitvaartkist en ik geef aan “zou je vader nog iets in zijn colbert hebben?” Zijn dochter tast in de binnenzakken en met een lach pakt ze een verloren gewaande foto van meneer en zijn vrouw “kijk, die was hij kwijt had hij me gezegd!” Met tranen plaatst zij de foto in meneer zijn hand “dag trouwe lieve papa”.
Arjen van de Hee is uitvaartverzorger en vertelt maandelijks over belevenissen in zijn werk.
Is iemand in je omgeving overleden, wil je informatie of uitvaartwensen bespreken? Je kan direct contact opnemen. Ik ben dag en nacht bereikbaar, 7 dagen per week.