De dood brengt mensen ook bij elkaar!
De melding van overlijden komt half vijf ‘s ochtends. ’s Nachts is meneer op een verpleegafdeling vlakbij zijn huis onwel geworden. Een zoveelste hartfalen. Het ziekenhuis redde hij dit keer niet. Hij overleed voor de ambulance er was. Meneer heeft een dochter en vrouw en een reeds overleden zoon. Jaren geleden hebben we die uitvaart verzorgd. De achterliggende jaren was meneer zijn wereld kleiner geworden. Ondanks beperkingen was hij optimistisch. Meneer nam zijn lot en hoe het ook was, had hij als stelling “we gaan ervoor!”.
Meneer en mevrouw had ik reeds jaren eerder gesproken om hun uitvaartwensen vast te leggen. Toen had hij heel duidelijk benoemd: ik wil zolang als mogelijk thuis blijven. Toen ik die ochtend telefonisch contact opnam met de familie, was de wens voor opbaring duidelijk, echter wel een vraag om te checken. Mevrouw reageerde resoluut als destijds meneer zelf “natuurlijk, hij blijft zolang het kan thuis!”
De verzorging werd samen gedaan. Altijd weer een bijzonder eerbaar moment om de laatste verzorging te mogen begeleiden. De overbrenging werd begeleid door familie en we konden samen zorgen dat hij weer in zijn eigen huis was! Meneer werd opgebaard in zijn studiekamer en toen daarna familie de deur ervan opende, kwamen er logisch tranen in de ogen. Zijn wens was in vervulling gegaan!
De dagen tot aan de uitvaart zijn we dagelijks actief met de invulling van die dag. Er speelde nog één vraag: zou de partner van de overleden zoon bij de uitvaart zijn? Door de uitvaart jaren geleden ken ik hem. Soms kan de dood ervoor zorgen dat contacten tijdelijk verbreken. Diverse redenen zoals boosheid, schaamte, angst, onzekerheid, enzovoort kunnen ertoe leiden dat mensen contact met (schoon)familie vermijden. Is het vluchten? Hoe vaak ik bij een uitvaart niet hoor in de ontmoetingsruimte dat “de laatste keer dat we elkaar zagen, was bij de uitvaart van…” en zo gaat dat dus blijkbaar.
De dag van meneer zijn uitvaart breekt aan. We zorgen met familie, dat meneer uitgeleide wordt gedaan. Een rondje door zijn geboortedorp en vervolgens naar de uitvaartlocatie. Onderweg rijdt een familielid zelf de rouwauto. Ik rijd mee. We praten wat en ik vraag of er nog bericht is van de zwager? “Nee, nog niet”, hoor ik met verdriet in de stem. Aangekomen gaat de familie naar de familiekamer en maken wij de aula klaar. Ik ga zoals altijd nog even door de ontvangstruimte en daar voel ik plots een tikje op mijn schouder. De zwager/schoonzoon is er toch! Hij kijkt mij met tranen in zijn ogen aan. Ik lees in een ogenblik een hele ‘reis langs emoties’ van hem tussen de tranen door. Mag hij zich bij de familie melden? Ik vraag het aan hen. Een afscheid en een nieuw weerzien volgt tegelijkertijd en zo brengt de dood mensen ook bij elkaar.
Arjen van de Hee is uitvaartverzorger en vertelt maandelijks over belevenissen in zijn werk.
Is iemand in je omgeving overleden, wil je informatie of uitvaartwensen bespreken? Je kan direct contact opnemen. Ik ben dag en nacht bereikbaar, 7 dagen per week.
