Met mijn grote zus op stap!
Als uitvaartverzorger was mijn jeugd in een gezin van 4 kinderen, we werden telkens na 4 jaar geboren: twee grote zussen voor en 1 broer na mij. Allen hebben wij, zoals elk mens, onze herinneringen aan de jonge jaren van opvoeding en daarna als zelfstandig wonende. Confronterende, fijne, mooie en zo nog meer aan situaties en momenten die het leven kleurden. Mijn grote zus bracht me vaak naar de kleuterschool. Ik vond dat heel stoer. Later kwam ik er achter dat zij aansluitend naar de naastgelegen basisschool ging. Voor elk kind is beleving als tijd, weer en afstand anders dan het als volwassene erop terugkijkt: in de zomer bijvoorbeeld scheen in mijn beleving van toen elke dag de zon!
Als volwassen kinderen woonden we bij elkaar in de buurt of op grotere afstand van elkaar. Allen mochten we een gezin stichten en beleefden we mooie en minder mooie momenten daarbij. Plezier en verdriet wisselden elkaar af en gelukkig bleef de onderlinge band stabiel. Met gezinnen beleefden we onze uitjes. Niet echt groots op stap, wel genietend van het moment en zoals het kon. Decennialang ontwikkelden we, we lieten los wat niet vastgehouden of meegenomen kon worden en namen initiatief waarnaar we verlangden. Toen kwam een overrompelend bericht van haar ernstig ziek zijn na een andere ingrijpende familiegebeurtenis. Ik begeleide mijn grote zus in die periode ook eens naar het ziekenhuis… en o, wat was dat raar, verwarrend en dierbaar. Er kwam eerst een nog wat vaag, doch uiteindelijk duidelijker wordend bericht. Maar, hoop doet leven! Dus, jij/wij bleven aan en gaan. Aan een sterfbed zitten is me niet vreemd, maar aan dat van mijn grote zus? ‘Wat doe ik hier?’ schoot door mijn hoofd toen ik haar antwoord opschreef na mijn vraag: “Wil je een spreuk op je rouwkaart?”
“Lieve schatten, het is goed zo…”
Ik schreef “het is goed zo…” op en vraag me nog telkens af -ondanks de gesprekken erover hoezo je dat zei- wat je nou nog meer bedoelde. Na je overlijden reden we over de Boulevard de Ruyter. De zonsondergang bracht een zachte gloed en warmte in ons hart dat jankte. Onderweg, samen in onze rouwauto. Een weg die we niet wilden gaan, zoals jij ook niet ziek wilde zijn. “Het is!” zei je. Toen ik de asbestemming bij je gezin bracht, zei ik je in gedachten “Nog één keer met je op stap, samen door Vlissingen langs de Sint Jacobskerk” waar we het nieuwjaarsconcert van HZO nog beleefden. Een dierbare herinnering! Weken later…ik fietste een rondje en zo sterk was mijn grote zus in mijn gedachten en gevoel. Het was opeens alsof je ‘mee’ was, achterop de fiets. Dit had vroeger nooit gelukt grote zus, dacht ik met een lach en voelde me met tranen verdrietig en intens dankbaar dat ik je heb gekend. Ik neem je mee op stap, mee in mijn hart “het is goed?!”
Is iemand in je omgeving overleden, wil je informatie of uitvaartwensen bespreken? Je kan direct contact opnemen. Ik ben dag en nacht bereikbaar, 7 dagen per week.